DOKKUM – Hij vloog de hele wereld over om marathons te lopen. Het leverde hem onlangs de Six Star Medal op. Toch zegt het metaal hem niet zoveel. De drijfveer van Jogchum van der Woude om zoveel marathons te lopen? Het goede doel, KiKa. Hij haalde in de afgelo-pen 7 jaar maar liefst € 55.000 op.
“Veel mensen denken dat het geld gaat naar onderzoeken om het overlevingspercentage van kankerpatiënten te laten stijgen. Maar er wordt juist ook veel geld gebruikt om de levenskwaliteit beter te maken”, vertelt Jogchum. “Dat vind ik er ook zo goed aan, dat kinderen die behandeld worden, een betere kwaliteit van leven krijgen.”
Al op jonge leeftijd kwam Jogchum zelf veel in het ziekenhuis. Op zijn zesde onderging hij zijn eer-ste operatie en er volgden er nog meer. “Het was gelukkig geen kanker, want de kansen waren 40 jaar geleden wel wat anders dan dat ze nu zijn. Maar ik kan me nog goed herinneren hoe het was om als kind door mijn ouders in het ziekenhuis achtergelaten te worden. De verschillende operaties en alles er omheen heeft mijn jeugd zeker wel beïnvloed, niks traumatisch of zo, maar er waren periodes dat ik wekelijks in het ziekenhuis kwam. Dat alles is voor mij een drijfveer geweest om voor KiKa te gaan lopen.”
Dansend door New York
Het begon allemaal met de marathon in New York. Op een zondagavond in de zomer van 2016 kreeg Jogchum een appje van zijn sportmaat Titus Vogt. ‘Zullen we naar New York voor de mara-thon’, was wat hij schreef. “We zijn ruim een jaar in training geweest voor die eerste.” In 2017 was het dan zover. “Het was begin november en het was ontzettend koud. We moesten lang wachten voor we konden starten. Gelukkig had ik via mijn werk diepvriespakken meegenomen die ons warm hielden. Al die tienduizenden mensen laten die extra kleren achter bij de start, dat gaat naar daklozen in de stad.” De kou was snel vergeten toen ze eenmaal liepen. “De adrenaline was zo groot dat we onze eerste marathon liepen. Titus danste letterlijk voor me uit”, weet Jogchum nog.
Six Start Medal
Het idee om voor de Six Star medal te gaan, kwam pas nadat hij in 2021 ook de marathon van Berlijn voor KiKa had gelopen.
“De Run for Kika marathonreizen zijn erg bijzonder. Er heerst een ontzettend warm groepsgevoel onder de renners en je leert allemaal nieuwe mensen kennen met dezelfde drive; zoveel mogelijk geld ophalen voor KiKa. Hier ontstond dan ook het doel om alle World Marathon Majors (New York, Chicago, Boston, Londen, Berlijn en Tokyo, red.) te gaan lo-pen voor KiKa en daarmee minimaal € 50.000 op te halen.” Onlangs rende hij in Tokyo de laatste van het rijtje. Hij werd daarmee de eerste Six Star Finisher van Noardeast-Fryslân. Met een op-brengst van € 55.000 ging hij ruimschoots over het doel heen.
De man met de hamer
In totaal liep Jogchum negen marathons. Behalve de zes ‘Major’ marathons, liep hij ook nog de marathon van Valencia voor KiKa en finishte hij ook twee keer de Rotterdam marathon zonder daar een goed doel aan te koppelen. De eerste keer Rotterdam was krap aan vijf maanden na New York. “Ik werd die dag 40 en ik moest en zou die marathon lopen. Het was erg warm die dag en de man met de hamer kwam al heel snel. Na vijf kilometer was ik er al helemaal klaar mee. Dan is 42 kilometer nog best een eind”, zegt hij lachend. “Ik wist dat mijn gezin op 21 kilometer langs de route zou staan. Ik had al bedacht er dan uit te stappen en gewoon lekker mijn verjaardag te gaan vieren. Maar waar ik ook keek na 21 kilometer, er stond geen gezin. Ook bij 22 kilometer niet, bij 23 kilometer niet. Op een gegeven stond er helemaal geen publiek meer. Heel even dacht ik ‘ik ga hier zitten, ik bel ze op en ze komen me maar halen’. Tot het moment kwam, en vraag me niet hoe, maar ik dacht ‘ik kan niet zonder medaille thuiskomen’. Wat voor voorbeeld geef ik dan aan mijn kinderen. Toen ging de knop om. Zolang je door kunt gaan is opgeven altijd een keuze. Uiteindelijk heb ik de marathon uitgelopen en zag ik mijn gezin pas weer in het hotel.”
Nu ik verschillende KiKa-marathons gelopen heb en veel verhalen van en over zieke kinderen heb gehoord, denk ik daar vaak aan als de man met de hamer komt. Die zieke kinderen hebben geen keus en moeten door, en dus moet ik ook door. Die verhalen laten je niet los, en opgeven is dus gewoon geen optie.
Bij meerdere marathons liepen ouders van jonge kankerpatiënten mee. Jogchum: “Tijdens een van de reizen was er een kind mee als supporter. Zij deed tijdens een KiKameeting haar verhaal. Ze vertelde hoe ze als klein kind kanker had gehad en daar van ‘genezen’ was.” Helaas kwam de kanker toen ze 15 was weer terug. Dankzij nieuw ontwikkelde medicatie viel haar haar niet uit bij de chemotherapie. Jogchum: “Ik had nooit zo stilgestaan bij de impact die dat kan hebben, maar dacht ook aan mijn eigen dochter van 11 die al wat met make-up begint. Voor jonge meiden is hun uiterlijk zo belangrijk. Dat er met geld wat wij ophalen, onderzoek wordt gefinancierd om de kwali-teit van leven te verbeteren, vind ik echt fantastisch.”
Ver van huis
Met een baan met veel verantwoordelijkheid en een vrouw en twee opgroeiende kinderen thuis, laat je heel wat achter als je in training bent voor marathons en er de wereld voor over vliegt. “Ik ben nooit op reis gegaan met angst, maar je weet niet wat er kan gebeuren. En dan ben je wel echt ver van huis. Gelukkig zijn ze vooral ook heel trots op de prestaties. Thuis in onze hal hangen de routes en medailles te pronken aan de muur. Mijn gezinsleden vertellen anderen soms met trots wat dat allemaal inhoudt. Met de kinderen ben ik op hun scholen langsgeweest om het ver-haal te vertellen en geld in te zamelen met sponsorlopen. Ze lopen niet zo gauw te koop met hun trots, maar op dat moment straalde die wel van de gezichten af.”
Meer sportieve prestaties
Er is een cirkeltje rond met het behalen van de befaamde Six Star Medal. Of daarmee ook de sportieve ambities afgelopen zijn, daar is Jogchum duidelijk over: “Ik kan me niet voorstellen dat ik me niet meer zal inzetten voor KiKa, maar wel dichter bij huis. Waarschijnlijk ga ik volgend jaar weer naar Rotterdam en loop ik dan weer voor KiKa. Ook zet ik me nog steeds in voor de Stich-ting Ik ben Wil, in 2022 beklommen we de Kilimanjaro en dit jaar gaan we 154 kilometer wandelen in de Schotse Hooglanden om daarmee geld op te halen voor ‘Wils huiskamer’ in Dokkum, een ontmoetingsplek voor mensen met Alzheimer en hun naasten. Ik kijk daar ook enorm naar uit. Het geeft me energie om me in te kunnen zetten voor een ander. Voor de Stichting Ik ben Wil is dat dan ook nog eens heel lokaal en zie je echt wat het werk voor de omgeving betekent.”
