ANJUM/DAMWÂLD – Beppe hûntsje, zo noemen Nathalie Zwaagstra (23) en haar broertje en nichtjes hun beppe die vlakbij het winkelcentrum in Damwâld woont. ,,Ze is altijd heel vrolijk en hadden vroeger veel hondjes’’, vertelt Nathalie die sinds een jaar samen met haar vriend in Anjum woont. Speciaal voor haar beppe heeft Nathalie 1000 kilometer gefietst om geld in te zamelen voor Alzheimer, de ziekte die haar beppe heeft.
‘Voor ons blijft ze gewoon beppe’
Lees verder onder de foto.
,,Het lijkt misschien dat ik heel sportief ben, maar eigenlijk is dat niet zo’’, lacht Nathalie. ,,Ik hou wél van fietsen en heb vijf keer meegedaan aan de Fietselfstedentocht. Dat heb ik denk ik van mijn moeder want zij had de tocht ook al een aantal keren gefietst.’’ Door de coronacrisis was Nathalie het afgelopen jaar veel thuis. De studente volgde haar opleiding Sociologie vanuit huis. ,,Saai’’, zo omschrijft ze het zelf. Voor haar was dit de aanleiding om een uitdaging te zoeken. Aangezien fietsen haar hobby is kwam ze op het idee om een rondje door Nederland te fietsen. Duizend kilometer om precies te zijn. Honderd kilometer per dag en dat in tien dagen. ,,Het was een spontane actie en doordat ik het in mijn enthousiasme aan een aantal mensen vertelde kon ik al niet meer terug.’’
Precies andersom
Het goede doel waar Nathalie voor wilde fietsen was meteen duidelijk: Alzheimer. ,,Mijn beppe uit Damwâld heeft Alzheimer. Dat bleek ongeveer twee jaar geleden uit een test, maar daarvoor merkten we al dat ze wat vergeetachtig werd. Ze woont nog steeds in haar eigen huis,
maar krijgt veel hulp. Overdag gaat ze naar de dagbesteding in de Pipegael in Broeksterwâld. Daar kleurt ze veel. Kijk, die tekeningen heeft ze voor mij gemaakt’’, wijst Nathalie. ,,Vroeger was het precies andersom, toen maakte ik kleurplaten voor haar. We aten tussen de middag vaak bij haar thuis en dan maakte ze meestal wat speciaals, pannenkoeken of hotdogs. Ze is altijd blij, nu nog steeds. Mijn moeder werkt met dementerende ouderen in Hurdegaryp. Voor haar komt het nu wel heel dichtbij, dat ze er in haar privésituatie mee te maken heeft. De druk voor haar en mijn oom en tante wordt wel steeds groter. Ik weet niet hoe lang ze nog thuis kan blijven wonen. Daar wil ik ook nog niet teveel over nadenken, want ze houdt zo van haar tuin. Elke keer als ik bij haar thuis kom laat ze me alles zien.’’
Gewoon doortrappen
Nathalie kijkt met een goed gevoel terug op haar avontuur. Niet alleen de fietstocht, maar ook alles eromheen. ’s Avonds overnachten in een tent, een bed&breakfast of in een camper. En overdag fietsen. Langs de kust naar Noord-Holland en van Goes naar Valkenburg en terug naar Groningen.
Door weer en wind. ,,Soms was het ontzettend zwaar, maar ik dacht: ik moet gewoon doortrappen, dan kom ik er vanzelf. Ik had niet veel getraind. Toch wist ik dat ik het zou halen. Puur op karakter. De steun die ik kreeg was hartverwarmend en ik heb ontzettend veel leuke reacties gekregen. Nu word ik er nog regelmatig op aangesproken, bijvoorbeeld als ik in de supermarkt in Anjum boodschappen doe. Voor veel mensen is het ook aanleiding om over hun eigen familielid te praten die Alzheimer heeft. Eén op de vijf mensen krijgt Alzheimer en bij vrouwen is het zelfs één op de drie. Als de ziekte in je familie voorkomt is die kans nog groter. Daar schrok ik best van. Daarom ben ik blij dat ik op deze manier mijn steentje heb kunnen bijdragen.’’
En beppe? Die is supertrots dat Nathalie zo’n eind heeft gefietst. Ze stond haar met bloemen op te wachten bij de finish. ,,Ik weet alleen niet of ze door had dat ik dit voor haar deed, maar dat maakt niet uit. Alzheimer of niet, voor ons blijft ze gewoon beppe. Beppe, dy’t soms wolris wat ferjit.’’
