Door een afgescheurde kruisband en een vernauwde liesslagader is ze niet meer op de voetbalvelden en op de racefiets te vinden. Maar zodra ze hardloopschoenen onder haar voeten heeft geknoopt, is Alie Postma-Gercama (34) door geen blessure – en geen mens – te stoppen. Ze wint dit jaar alle wedstrijden die ze loopt en krijgt na afloop kritische vragen van de organisatie: “Wie ben jij en hoe kan het dat je zo snel bent?”
Een dringend telefoontje. Met veertig kilometer in de benen belt Alie haar man Johannes, die samen met hun zoon Marten langs het parcours staat. “Dit giet folle hurder as ferwachte, ik bin al hast by de finish. Jim moatte no dy kant út”, is de boodschap. Gelukkig had Johannes dat ingecalculeerd en stonden hij en Marten al klaar voor de laatste aanmoedigingen.
Bloed, zweet, maar geen tranen
Met lage verwachtingen begint Alie drie uur eerder aan een trailrun door de Limburgse heuvels: de Salomon Koning van Spanje Trail. Het parcours is niet alleen verre van vlak, maar ook nog eens voor 99% onverhard. Na zestien kilometer valt ze op haar knieën, ellebogen en schouders. “Dat levere it nedige bloed op her en der, mar dat heart derby.”
Met elke stap die ze zet, komt Alie dichter bij het behalen van een monstertijd. Uiteindelijk voltooit ze de 43 kilometer met 1300 hoogtemeters een uur eerder dan gehoopt: met een tijd van drie uur en 29 minuten is ze de snelste vrouw van de wedstrijd. “En der finishten mar acht manlju foar my. Dat fyn ik noch knapper.”
Voor haarzelf kwam het als een verrassing, maar de statistieken liegen er niet om. Dit jaar stond Alie aan de start van de halve marathon in Leek, de Nacht van Groningen, de Vuurtorentrail op Ameland en de Salomon-trail in Limburg, afgelopen mei. Ze won alles.
Als mem sneller dan ooit
In Limburg is er een extra uitdaging: de hardlopers moeten via hun eigen
GPS langs de juiste weg naar de finish zien te komen. “Ik hie de route upload nei it horloazje. De kop moast derby, mar úteinlik gie it navigearjen prima.”
“It klinkt nuver, mar it wie 43 kilometer lang genietsjen. In trail is hiel oars as op de dyk. Je binne folle mear dwaande mei de omjouwing en de obstakels. De klimkes en foaral de ôfdalingen wiene bysûnder. Dat ha we hjir net”, zegt de Westereender, die in het dagelijks leven werkt bij het staalconstructiebedrijf van haar man, Postma Konstruktie.
Haar wedstrijdtijden nemen semiprofessionele vormen aan. Ze traint zo’n acht uur per week, maar dat valt niet altijd mee. “Ik tink dat ik noch wol mear berikke kin, mar dat moat dan wol mei deselde trainingsarbeid. Myn gesin en wurk bliuwe op it earste plak stean.”
Als mem van Marten en Simen loopt Alie sneller dan ooit. Hoe moeilijk was het om na de zwangerschappen weer op niveau te komen? “Hielendal net sa lestich, omdat ik oant wike 36 noch in pear kear yn’e wike hurdrûn. Sa kaam ik der hiel fit út.”
Waar veel andere sporters de herfst van hun carrière naderen na hun dertigste levensjaar, is dat in dit geval ander. “Ik bin hast 35. Yn de trailrunning betsjut dat dat myn beste jierren yn prinsipe noch komme.’’
Grootheden in haar schaduw
En dat terwijl ze nu al niet te stoppen is. Met een tijd van drie uur en 29 minuten laat ze haar concurrenten ver achter zich. Haar naaste belager Maaike van Gelder – vorig jaar nog derde op het NK Marathon in Amsterdam – komt dertien minuten later binnen. De nummer drie op het podium, Marije Geurtsen, liep dit jaar in Londen een marathon in twee uur en vijfenveertig minuten.
Ook de organisatie vindt Alie verdacht snel. Ze wordt direct na de finish op het matje geroepen. “We kennen jou helemaal niet, dus we willen het even checken”, krijgt ze te horen. “Wie ben jij en hoe kan het dat je zo snel loopt?”
Als blijkt dat haar naam keurig overeenkomt met de naam op het startnummer en inschrijving, mag ze het podium op en kan de blik richting de volgende wedstrijden: de marathon van Sneek en een trailrun door de bergen in Oostenrijk.
“Dizze wedstriid yn Limburch wie eins bedoeld as opwaarmerke foar Eastenryk. Dêr hast twa hiele lange klimmen en ôfdalingen. Ik ha gjijn idee wat ik ferwachtsje moat. Eastenrikers hawwe wat mear ûnderfining mei bergen as ik.” Later deze maand verschijnt ze aan de start bij de marathon van Sneek. “As ik dêr in poadiumplakje helje, bin ik hiel tefreden oer dit jier.”
