NOARDBURGUM – De innemende lach om zijn mond en de open blik in de ogen, verraadden niet alles van het innerlijk van dokter Floris Poorte. Niet het machteloze gevoel dat hij heeft, nadat hij plotseling zijn werkzaamheden als huisarts in De Westereen heeft neergelegd. Door zijn plotselinge vertrek heeft hij geen afscheid van zijn patiënten kunnen nemen. Mensen in wie hij investeerde, die een plekje in zijn hart hadden.
Een kleine twintig jaar deelde hij lief en leed met de mensen in De Westereen. En waarbij Floris Poorte, is wat ze zo mooi omschrijven: een mensenmens. Een arts met oog voor de mensen die een beroep op hem doen. Een zeer menselijke en gemakkelijke benadering was voor hem een normale zaak. Een dokter, of noem het een mens, die tussen de mensen stond.
Ook nu blijft hij ogenschijnlijk kalm, maar innerlijke vrede is wat anders. Poorte, wekelijks nog één dag actief als huisarts, is met zijn 76 jaar nog zeer vitaal en genoot van zijn werk. Gezien de leeftijd is het natuurlijk volkomen logisch dat je een keer afscheid moet nemen van ‘je’ patiënten. De huisarts steekt zijn positieve energie nu in andere zaken, waarbij deels de medische wetenschap en bijna volledig menselijke aspecten een hoofdrol blijven spelen.
Speculaties
Dat er momenteel veel speculaties de ronde doen, beseft Poorte als geen ander. “Een dokter is tenslotte nog steeds vaak een notabele in een dorp. Ik houd daar niet van, maar realiseer mij, dat dit zo is”, aldus Poorte in zijn fraai gelegen vrijstaande woning. Poorte is niet afkomstig uit de Wâlden, maar wel een nuchtere Fries. Zijn wieg stond in Sint Annaparochie, een dorp waaraan hij mooie herinneringen koestert.
Van automonteur naar dokter
Dat hij huisarts zou worden, was geen algemeen gedachtegoed. Hij stapte min of meer in de voetsporen van zijn vader. Jarenlang was hij automonteur, een baan waarin hij veel contacten had. Werk wat hem niet alleen altijd is blijven boeien, maar wat er ook zorg voor droeg dat hij uiteindelijk in de zorg terecht kwam. Poorte maakte op bijna veertigjarige leeftijd een carrièreswitch. Na een studie van bijna tien jaar, bekostigd door autoreparaties te verrichten en auto’s te verkopen, werd hij huisarts.
In 1999 kwam Poorte naar Feanwâlden. Een overstap waarvan hij nooit spijt had. Net als trouwens de aankoop van de woning, die opnieuw is herbouwd en waarbij volop ruimte was om te sleutelen aan auto’s, met een voorkeur voor oldtimers. De tien katten bij het huis namen Poorte en zijn echtgenote er op de koop toe bij. Een woning die ook ruimte bood voor de opvang van honden, die ziek waren of waarvan het baasje was overleden.
Poorte ging soms met de camper naar zijn werk tijdens diensten bij de dokterswacht, met daarin een hond met suikerziekte die om de zoveel tijd een insuline-injectie nodig had, en iedere vijf uur eten moest hebben. “Ik kon bij Broekman in Feanwâlden een halve week in de praktijk aan de slag en ook bij Wiersma in De Westereen. Na ruim twee jaar zijn Broekman en ik een maatschap aangegaan, dit nadat dokter De Groot vanuit Feanwâlden naar Damwâld vertrok. Na een aantal jaren volledig in Feanwâlden te hebben gewerkt, is de praktijk van Hoogwater in De Westereen overgenomen en heb ik daar de laatste jaren vaak gewerkt.”
Terugblik
“Ik heb enorm genoten van het huisarts-zijn, al een kleine dertig jaar en eigenlijk doe ik dat nog steeds. Het was een prachtige tijd. Soms moest je bij nacht en ontij, soms met behulp van Radio Scheveningen als kompas naar mensen die hulp nodig hadden en ergens in een watertje met een bootje lagen. Dan weer had je een bevalling in de nachtelijke uren, maar je stond er de volgende ochtend altijd weer. Juist de veelzijdigheid van werkzaamheden en patiënten boeide mij enorm.”
Ook de Wâlden als regio trok hem. “En dan de prachtige regio, niet alleen door de schitterende omgeving, maar ook door de volksaard. De directheid spreekt mij enorm aan. Ik denk dat mijn achtergrond als monteur in mijn voordeel is geweest. Ik spreek de taal van de regio, van de mensen. Dit is een gebied waarin je geen kapsones moet hebben en daar ben ik ook wars van. Het ‘doe maar gewoon’-verhaal, en in dat kader krijg je vaak ook veel meer over de achtergrond van een patiënt te weten. Daar kun je alleen maar je voordeel mee doen als je een diagnose moet stellen. Door de gesprekken kreeg je een breed beeld, leerde je de mensen goed kennen. Besefte je ook of je direct moest zijn, of soms juist indirect en alleen maar een opmerking moest plaatsen, die de mensen pas later inzicht gaven in hun probleem. Je plaatste als het ware een bommetje dat pas later afging. Lichamelijke klachten hebben ook vaak een link met mentale problemen. Het klinkt misschien gek, maar ook in moeilijke tijden naast mensen staan, vond ik prachtig, je komt dan heel dicht bij iemand in zijn persoonlijke leven. Iets voor hen kunnen betekenen, daar lag mijn hart als mens en dokter. Daarom ging ik dit vak in.”
Een open oor, eerst goed luisteren en vandaaruit verder praten op basis van gelijkwaardigheid. Je gehoord en gezien voelen door de dokter. Zo zullen velen Poorte ongetwijfeld kenmerken. Een huisarts van de oude stempel? “Ik ben van mening van wel. De werkwijze, ook wat betreft uren, zoals wij die vroeger hanteerden, daarvoor heb je tegenwoordig twee artsen nodig. Ik zeg niet wat goed of fout is. De meeste huisartsen werken tegenwoordig parttime omdat hun partner ook een baan heeft. Er is dan meer tijd voor hun kinderen of andere dingen. Het is anders, maar ook de patiënten veranderen. Mensen weten meer, de dokter staat niet meer aan een eenzame top.”
Abrupt vertrek
De glimlach op het gezicht van Floris Poorte lijkt te bevriezen als het gesprek terecht komt over zijn even onverwachte als abrupte vertrek. Hij lijkt even één te worden met de prachtige beelden in huize Poorte. Meteen gaat het gesprek verder: “Ik wil niet verbitterd stoppen als huisarts in De Westereen. Als het aan mij ligt zetten we een streep onder de hele kwestie van verschil van inzicht in hoe om te gaan met patiënten.”
Wie denkt dat Floris Poorte als een gebroken man bij de pakken neer gaat zitten, kent de dokter niet goed genoeg. “Ik ben volop actief, maar moet mijn draai wel weer even vinden. Momenteel ben ik tijdelijk werkzaam in een andere praktijk door een paar dagen per week even bij te springen. Afgelopen jaar hebben we de Elfstedentocht met een oldtimer gereden, die ik zelf helemaal heb gerestaureerd. Dat was een fantastische belevenis. Intussen ben ik alweer begonnen om een andere oude A-Ford te restaureren. Tijdens het motorsportseizoen ben ik als spoedarts regelmatig te vinden bij de grasbaanraces. Tevens ben ik betrokken bij een kleinschalig wooninitiatief voor mensen met een zeer ernstige en verstandelijke beperking. Binnen dit wooninitiatief zet ik mij ook in als vrijwilliger, met name voor het onderhoud van de rolstoelbussen. Mijn moeder, inmiddels 99 jaar, is nog zeer vitaal. Haar bezoek ik regelmatig, dan ondernemen wij verschillende activiteiten.” Floris besluit zijn verhaal met de opmerking, dat hij ook nog in grappige etalagepoppen handelt.
